In de groep ontstond steeds weer discussie over het ambitieniveau. De ambitie van de artistiek leider was groot, maar er bleef steeds een groep voor wie gezellig samenwerken belangrijker was. De frustratie van de groep liep zo hoog op, dat de artistieke prestaties én de gezelligheid ver te zoeken waren.
De groep zat in een interessante spagaat. Eén been reikte naar de hemel, het andere been recht vooruit. Het bleek dat de artistiek leider niet alleen een maker was, maar ook gediplomeerd kunstzinnig therapeut. Deze laatste stroom in de groep zorgde voor een verlangen naar inclusiviteit, naar het inzetten van kunstprojecten om mensen uit hun schulp te halen, om ze een kans en zelfvertrouwen te geven. Dat botste direct met de artistieke ambitie, die van een deel van de bestaande groep ronduit te veel vroeg. Het resultaat was een groep die geregeld ruzie had, en er niet uitkwam.
Het expliciet maken van deze spagaat betekende dat de leider in overleg met de groep een heldere keuze kon maken voor artistieke groei. Er kwam extra ondersteuning voor groepsleden die dat nodig hadden. Uiteraard voor zover zij dat wilden. Een aantal leden verliet de groep, verdrietig, maar wel met meer helderheid over het waarom. De groep voelde zich nu samen verantwoordelijk voor de gekozen artistieke groei en gaf onderling vaker constructief feedback.