Iedereen werkte zo hard, dat niemand tijd of energie had om de grote lijn te blijven zien. Dat put uit; de organisatie stond op omvallen. En de tweekoppige directie dan? Wel, de ene, zo bleek, zag het werk vooral als een mogelijkheid tot algemene ontplooiing. De ander was vooral bezig de ene alle ruimte voor die ontplooiing te bieden. Geen van tweeën was bezig de organisatie te leiden. Deze toonde zich dan ook visie- en richtingloos, al was ze nog zo ijverig.
In ons gesprek werd duidelijk dat slechts één van beiden werkelijk gedreven zou zijn om de leiding te nemen. De ander zou haar behoefte aan ontplooiing ook elders kunnen vervullen. Willen vervullen zelfs, als ze eerlijk was.
Na ons gesprek vond “de andere” een andere baan. “De ene” bleef en kreeg de dagelijkse leiding. Voor de grote lijn kwam er nog een linking pin met de overkoepelende organisatie bij. Het blijft druk. De sfeer is veranderd van nooit klaar naar samen sterk. Een wereld van verschil.