Drie vrouwen hadden een productieve samenwerking. Ze boden een platform voor kunstenaars die hun creativiteit wilden inzetten voor bedrijfsuitjes. Na een aantal inspirerende jaren leek de klad erin te komen. Ze zochten een coach aan die ze hielp bij de onderlinge communicatie. Dat bracht het gesprek op gang over een mogelijke toekomst, maar de coach zag dit gesprek vastlopen en in een impasse geraken.
De drie vrouwen gaven de coach toestemming om hun casus voor supervisie bij mij in te brengen. Het reflectiegesprek vond plaats tussen de coach en mij. In het gesprek werd duidelijk dat de samenwerking fantastisch was geweest. De drie elkaar prachtig aanvullende individuen hadden elk hun rol vervuld. Maar nu had de organisatie haar einde bereikt. Dat was geen gemakkelijke conclusie, ook niet voor de coach. Ze had belang bij het voortbestaan van de organisatie: daar verdiende zij geld mee.
Toch was dit de situatie. En het was tijdens het supervisie-reflectiegesprek heel duidelijk wat de volgende stap zou moeten zijn. Het was tijd dat elk van de vrouwen een eigen toekomstvisie zou formuleren. De (loopbaan)coach was bij uitstek gekwalificeerd om die individuele processen te begeleiden. Vervolgens kon elk van de vrouwen kijken hoe de successen van hun organisatie als springplank, als steun en palmares konden dienen in hun nieuwe, individuele werktoekomst. Met deze uitkomst kon de coach een nieuw begeleidingstraject vormgeven.