Van de vier idealistische oprichters van een coöperatie waren er nog twee over. Een van de twee had plannen om met pensioen te gaan, maar maakte zich grote zorgen over het voortzetten van de visie. Hij wilde graag advies: kon hij nog iets doen om te zorgen dat de vonk brandende zou blijven?
De coöperatie liet zien dat er, door het aanstaand terugtreden van de oprichter, een andere wind was gaan waaien. Er was weinig tot geen verbinding meer met het warme idealisme van weleer. Eerlijk gezegd was de coöperatie een verdienmodel geworden. De coöperatie liet zien in dit stadium ontoegankelijk te zijn voor de oprichter, die niet in staat leek de toon of spirit te vinden waarmee hij wél in contact zou kunnen gaan.
Veel meer dan een heidag als mogelijkheid om nader tot elkaar te komen zat er niet in. Voor de goede orde, dat zou meer voor de oprichter zelf zijn: dan zou hij kunnen vertrekken met het idee dat hij er alles aan had gedaan.
De heidag kwam er. Daarna besloot de oprichter vervroegd met pensioen te gaan. Kort daarop maakten twee coöperatieleden van het eerste uur bekend dat ze vertrokken. Zij voelden geen verbinding meer met de oorsprong. De coöperatie was een nieuwe weg ingeslagen, en soms is het enige wat erop zit, dat te accepteren – zodat je zelf ook weer de vrijheid hebt een nieuwe weg in te slaan.
Foto Tom Parsons