De HR-manager van een educatieve instelling ervoer veel stroperigheid in de voorgenomen organisatie-omslag. Met de mond werden nieuwe uitgangspunten beleden, maar zodra er vernieuwende voorstellen op tafel lagen, stuitten die op verzet. De HR-manager vond de omslag zeer gewenst voor de toekomstbestendigheid van de organisatie, en wilde weten wat er nu nodig was.
De instelling leek te zijn opgericht als gevolg van een afspraak. Deze afspraak leek te zijn gemaakt met en tussen bestuurders van het betreffende stadje. Als erkenning van bepaalde geleverde diensten, kreeg de oprichter het privilege om deze instelling, met steun van het stadsbestuur, te mogen oprichten. De oprichter had zelf méér, of andere, erkenning gewild, maar nam dit aanbod wel aan.
De oprichter had echter geen affiniteit met educatie of ‘sociale verheffing’; hij was meer een ‘handelsman’. Daardoor toonde de organisatie zich als tot op de dag van vandaag niet goed in staat om richting te kiezen en visie te ontwikkelen. De instellling blijft door haar historie directie aantrekken die niet goed aanspreekbaar is op de beoogde kernfunctie; steeds zijn het mensen die meer bezig zijn met netwerken, goed voor de dag komen en ‘in de vaart der volkeren omhoog’ te gaan, dan het oorspronkelijke oogmerk van de instelling echt neer te (willen) zetten.
De instelling zelf wil wél graag voldoen aan het ideaalbeeld wat men van zo’n instituut heeft, maar is moe van de inspanning. Telkens richt zij zich op, beleeft een moment van trots en blijdschap, en zakt weer in. Bij gelijkblijvend beleid, zo was duidelijk toen we contact maakten, gaat hierin geen verandering komen, sterker nog: de oplevingen zullen korter worden en de energie minder. Ook het omhoog houden van het te grote, fysieke gebouw draagt bij aan de uitputting. Ze zou in alle opzichten kleiner willen zijn: kleinschalig, dicht in de buurten bij de mensen, met een sociale functie – kleine ontmoetingsplekken, als opstap voor het deelnemen aan cultuur en educatie, juist voor wie dat niet van huis uit gewend is.
De HR-manager herkende het geschetste beeld, en ook de grote kloof tussen wat wenselijk en wat mogelijk zou zijn, binnen zijn invloedssfeer. Hij had al vaker moedeloos overwogen om weg te gaan, en nu werd duidelijk dat dit voor hem ook de beste keuze was.
Beeld Clem Onojeghuo