Een oude, gevestigde stichting voor natuurbehoud had een zeer vernieuwend idee. De vraag was of het opportuun was dit idee te realiseren.
De stichting liet zich zien als een gloeiend zonnestelsel waarin heel veel gebeurde. De “planeten” suisden in grote snelheid om elkaar heen. De eerste indruk was: het is te druk. In al deze drukte is het moeilijk om de lijn te blijven vasthouden. Het leek alsof de drukte werd veroorzaakt door een bestuur dat te zeer met de operatie bezig was.
Het was voor velen een voorrecht om bij de stichting werkzaam te mogen zijn, wat zich uitte in bevlogen actiebereidheid. Netwerken, overal contacten leggen om subsidies en fondsen te verwerven – de klemtoon was bijna komen te liggen op deze randvoorwaardelijke zaken. Terwijl je zou zeggen: natuurbehoud, dat heeft te maken met het behouden van plekken van rust, contemplatie en ongestoordheid. Daar pást deze wervelwind van activiteit haast niet bij. De core business werd er bijna door overstemd.
Het bestuur was ontvankelijk voor deze frisse blik en voelde zich aangesproken. Eén bestuurder in het bijzonder trok min of meer het boetekleed aan. De zweep erover, dat kan ook op een uiterst aimabele, persuasieve manier. En zij moest toegeven dat ze in haar bevlogenheid iedereen had aangezet tot maximale creativiteit. Fantastisch natuurlijk, maar nu besloot het bestuur toch om eens per kwartaal een uitgebreide benen-op-tafelsessie te houden om te zorgen dat er getemporiseerd en selectief werd uitgevoerd. Ook het nieuwste idee zou opnieuw gewogen worden.
Beeld: Richard Tao