Een tinyho
use-leefgemeenschap maakte een dip door. Waar ze aanvankelijk groeide en bloeide, kreeg ze steeds meer moeite om betrokken leden te vinden. Ook wilde niemand meer in het bestuur.
Als het zo doorging, kon de gemeenschap haar wijze van samen duurzaam en zelfvoorzienend leven niet meer voortzetten. Met het uiteenvallen van de groep zou de hele bestaanswijze op losse schroeven komen te staan.
Contact met het wezen van de leefgemeenschap liet deze zich zien als een soort wolkenmannetje. Slaand met diens vleugels probeerde het ’t hoofd boven water te houden. Het benoemen van dit beeld raakte de aanwezigen. De een zuchtte met diepe halen, de ander liet een traan lopen, de derde had de neiging de handen uit te schudden. Terwijl zij hun reacties lieten gaan, veranderde het wolkenmannetje in een eend. Zo liet zich de ware aard van de leefgemeenschap zien.
De eend gaf aan behoefte te hebben aan een partner. Deze verscheen, waarop beide eenden hun natuurlijk gedrag gingen vertonen. De boodschap aan de gemeenschap was: dit is geen luchtdier, al kan het vliegen, maar een waterdier. Ga niet teveel in concepten zitten, maar ga het leven gewoon leven. Doe, als het ware, eendendingen. Graaf in de aarde, zorg voor een waterloop, doe je imkerpak aan, sta op de markt. Praat er niet teveel over, ga niet met dat hoofd de wolken in. Leef naar de ware aard van wat hier de bedoeling van is.
De aanwezigen verlieten met een heldere blik de ruimte.
Beeld Josh Hild