De band stond op een kruispunt. Als ze door zouden gaan, hadden ze nieuwe leden nodig. Stoppen was ook een optie, omdat sommige bandleden al lang meeliepen. Er was geen onmin en de creatieve bron voor hun eigen werk borrelde nog; wel was er een zekere “metaalmoeheid”. Wat vond de band er zelf van? Zo vroegen de leden zich af.
De band voelde zich langzamerhand ‘een vaag verhaal’. Misschien was hij dat al die tijd wel geweest. Maar zijn geheugen liet hem wat in de steek. Kan een band ouderdomskwalen hebben, zoals vergeetachtigheid? Het leek er wel op; traag vloeide de mist, en bleef vloeien terwijl we keken. Duidelijk was, dat de band op dit moment geen vaste bodem zou bieden voor nieuwe leden.
Het advies moest dan ook luiden: als de keuze is tussen nieuwe leden toevoegen, of stoppen, dan is dat laatste beter. De band zou zich wel verzetten, maar niet goed weten waarom. Waarschijnlijk omdat het mooi was geweest, al die jaren.
Toen duidelijk werd hoe de band zich voelde, gaf de bandleider aan dat hij dit herkende. Na zoveel jaren was het een “blur” geworden. Nog steeds mooi werk, maar hoe langer hoe meer waren de concerten inwisselbaar en gingen de nummers op de automatische piloot. Ja, het was mooi geweest.
Beeld Aditya Chinchure