Als aardappels beginnen uit te lopen, zijn ze niet meer geschikt om te eten. De vereniging toonde zich als een aardappel met een lange uitloper. Positief was de vruchtbaarheid en groeikracht die daaruit sprak, maar zorgelijk dat dit één uitloper was die er, zo voelden we, niet in slaagde om contact te houden met zijn knol.
Het bestuur schrok een beetje van dit beeld. Wisten zij waar de uitloper voor stond? Een beetje een stammenstrijd, zo bleek. Het ‘lichaam’ droeg een wat vrouwelijke energie, de uitloper eerder een mannelijke. De uitloper, zo leek het, wilde techniek inzetten voor het bevorderen van het verenigingsleven. Het ‘lichaam’ zag daarvoor juist in fysieke nabijheid en menselijk contact de belangrijkste voedingsbodem.
Het ‘lichaam’ was hierin zacht, maar onverzettelijk en toonde zich groeiende. De uitloper zou gemarginaliseerd worden bij ongewijzigd beleid. Dat was niet de bedoeling van het bestuur. Zaak was om te zorgen dat beide asprecten van de vereniging in open uitwisseling zouden gaan. Het beeld liet zien dat met name het ‘lichaam’ onvoldoende begreep wat de ‘uitloper’ kon bijdragen. De ‘uitloper’ was intussen dermate onzeker geworden, dat die dit niet meer duidelijk kon maken.
Er was kortom wat wantrouwen over en weer, en daarom zou het verstandig zijn hierbij een externe facilitator te vragen. De vereniging zag hiervan de noodzaak in, en vroeg om een aanbeveling.
Beeld Mariam Antadze