Een klein cultureel fonds kreeg, ook in deze tijden van schaarste, weinig aanvragen binnen. Men gaf een mooi magazine uit, had een website, zat op LinkedIn en onderhield de contacten met eerdere aanvragers, maar groei zat er niet in. De persoon die de leiding had over het fonds vroeg wat er aan de hand kon zijn.
Het fonds gaf aan letterlijk doodmoe te zijn. De tijd was gekomen om zich terug te trekken en te dommelen bij het haardvuur. Het voelde zich niet meer van deze tijd; meer dan 200 jaar geleden was het opgericht. Destijds kon men uiteraard niet voorzien hoe de maatschappij zich zou ontwikkelen. Men handelde vandaag de dag wellicht nog in de geest van het fonds, maar in het huidige tijdsgewricht leek dat in concreto helemaal niet meer op wat het fonds vroeger ‘deed’.
Het fonds gaf aan dat het geholpen zou zijn met een terugkeer naar de letter van waar het ooit voor was opgericht. Dat zou misschien betekenen dat aanvankelijk minder aanvragen zouden worden gehonoreerd. Maar het zou een herwaardering van de ‘klassieke’ doelen betekenen, en meer focus, meer levendigheid brengen.
Voor de huidige directeur was dit een ingewikkelde boodschap. Als vanzelf vat menig directeur een leidinggevende taak op als een taak om te vernieuwen, impulsen te geven, te actualiseren. In het geval van dit fonds zou dit de dood in de pot zijn en was het gedurfder om met het profiel richting ‘ouderwets’ te gaan. Het fonds gaf aan dat het hier dankbaar om zou zijn. De oorspronkelijke boodschap en doelstelling hadden in zijn ogen niets aan actualiteit ingeboet.
Foto Markus Winkler